Alles begint met de toekenning van het WK aan Qatar. Dat was in 2010. Een grote voetbalnatie kun je het land moeilijk noemen. Het gaat niet om het Brazilië aan de Perzische Golf. Maar er was de kracht van het geld die je eufemistisch als een "welgekomen mondialisering van het voetbal" kunt aanprijzen.
De vraag was daarnaast of een klein land als Qatar in staat zou zijn om de organisatie van zo'n groot tornooi op zich te nemen en op tijd de nodige prestigieuze voetbalstadions te bouwen.
Wij, Europeanen, willen duidelijk laten zien dat met onze normen en waarden niet te sollen valt.
Dus zouden we ons, verdiend, na enkele bloedstollende kwalificatiewedstrijden, naar het welvarende land aan de Perzische Golf begeven om er te genieten van het grote voetbalfeest dat volkeren verbindt en mensen hun dagelijkse zorgen doet vergeten.
Pas op. Natuurlijk laten we ons niet zomaar doen. Aan het overlijden van de slaven kunnen we weinig veranderen, ze zijn nu eenmaal al dood. Maar wij, Europeanen, willen duidelijk laten zien dat met onze normen en waarden niet te sollen valt.
En wij durfden het, hoewel niet hoogstpersoonlijk. We stuurden onze jonge voetbalmiljonairs in de vuurlinie om herauten te zijn van onze Westerse waarden die anderen vooralsnog niet omarmen maar vroeg of laat zullen moeten volgen, gezien de intrinsieke superioriteit van ons gedachtegoed.
Helaas ontstond er een probleem. De FIFA, als fatsoenlijke geldmachine, kan zo’n stoorzenders missen als kiespijn. Die kunnen immers de verbondenheid en vrede tussen de volkeren in de weg staan en daar is het tenslotte toch om te doen.
Kijk, wij Europeanen zijn uiteraard mensen met een ruggengraat. We komen op voor onze normen en waarden. We schuwen de strijd niet. We hebben principes. We zwichten onder geen beding voor externe druk. We zijn onomkoopbaar en integer, een morele spiegel voor de rest van de wereld.
Alleen, de dreiging met een gele kaart gaat toch wel heel erg ver. Hiroshima 2, en ik weeg mijn woorden. Hoewel onze principes ons heilig zijn en blijven, laat daar niet de minste twijfel over bestaan, moeten we in dit concrete, uiterst delicate geval aan zorgvuldige belangenafweging doen, daarbij de gulden regels van de proportionaliteit in acht nemend. De conclusie is duidelijk: onze Westerse normen en waarden zijn ons heel veel waard, maar uiteraard geen gele kaart.
In Qatar valt niet zozeer onze gehechtheid aan normen en waarden op, maar wel ons vermogen om te doen alsof, zolang het niet te heet wordt of te zwaar.
Stel dat China Taiwan verovert en ons oplegt om de hereniging van het land publiek toe te juichen. We zullen dat doen.
Stel dat een of andere grootmacht dreigt met een economische boycot indien we de rechten van andersdenkenden en andersgeaarden niet juridisch inperken. We zullen hen gehoorzamen.
Maar altijd zullen we blijven herhalen dat onze normen en waarden heilig zijn. Desnoods door onze eigen vrijheid van meningsuiting in te perken om wie ons van hypocrisie beschuldigt het zwijgen op te leggen.
In Europa doen woorden ertoe. Enkel woorden.
Rik Torfs
VRT NWS wil op vrtnws.be een bijdrage leveren aan het maatschappelijk debat over actuele thema’s. Omdat we het belangrijk vinden om verschillende stemmen en meningen te horen publiceren we regelmatig opinieteksten. Elke auteur schrijft in eigen naam of in die van zijn vereniging. Zij zijn verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst. Wilt u graag zelf een opiniestuk publiceren, contacteer dan VRT NWS via moderator@vrt.be.
